امکان سنجی استقرار سیستم های پشتیبان تصمیم گیری در برنامه ریزی شهری ایران مطالعه موردی: برنامه ریزی کنترل ترافیک شهر زنجان

تاریخچه سامانه های پشتیبان تصمیم گیری در برنامه ریزی ترافیک، تاریخچه همکاری متقابل مدیران این بخش و مردم است. به مجرد پیدایش رایانه های الکترونیکی در سالهای 1950-1960م، نخستین سامانه های پشتیبان تصمیم گیری پا به عرصه وجود نهادند. سامانه های منطقی که بر اساس پرسش های هوشمند به تمایز میان گزینه های مختلف می پرداختند، توسط گوری و مورتون مطرح شدند. این سامانه ها، داده های مربوط به پیش بینی ترافیک بر حسب نیاز، شامل تردد بیش از حد خودروهای شخصی در سطح خیابان های شهر، کم عرض بودن خیابان ها و....را توسط زیر سامانه مربوطه پایش و در پایگاه داده ها ذخیره و سپس زیر سامانه تشخیص بحران، داده های گردآوری شده بهنگام را با مقادیر آستانه تعریف شده مقایسه نموده و بدین طریق ابزار قضاوت صحیح در مورد سطح بحران و عکس العمل مناسب را در اختیار تصمیم گیرنده قرار می دهد تا بدین وسیله تصمیم گیرنده بهنگام شود و تصمیم گیری صورت گیرد. این پژوهش برآن است، تا استقرار این سامانه را در سازمان های دست اندرکار ترافیک امکان سنجی نماید و بر همین اساس پرسشنامه ای تدوین و در اختیار تصمیم گیران و مسئولین بخش ترافیک گذاشته شد و نتیجه ای که بدست آمد، عدم امکان استقرار این سامانه در وضعیت تشکیلاتی موجود را نشان می داد، چراکه مسئولین و تصمیم گیران امر کنترل ترافیک شهر زنجان با این سامانه آشنایی بسیار محدود و در مواردی هیچ گونه آشنایی با سامانه نداشتند و علت عدم استقرار سامانه پشتیبان تصمیم گیری در بدنه سازمان مورد فعالیت خود را، در عدم آشنایی با سامانه، نبود اعتبارات و مشکلات فنی و زیربنایی دانسته و تعدادی مدعی بودند در صورت آموزش های مستمر از طرف سازمان های اصلی و در صورت تامین اعتبارات و حل مشکلات موجود امکان استقرار سامانه میسر خواهد شد و در شرایط موجود امکان استقرار وجود ندارد. پیشنهاد می گردد مبانی مفهومی این سامانه در فراگیر ترین شکل خود در سازمان های مدیریت و برنامه ریزی ترافیک و در یک قالب مبتنی بر توسعه فرهنگ سازمانی، به کارکنان آموزش داده شود و با توجه به سیاستهای کلی دولت در زمینه ایجاد دولت الکترونیک، برای تحقیق وسیع در این زمینه، از تیم متخصص و اساتید مجرب یا همکاری شرکت های متخصص اتوماسیون اداری استفاده شود.